Donderdag 26 juni 2008.
Vandaag gaan we weer verder de Mani in. Langs de kust zakken we af naar het uiterste puntje van de Mani. Onderweg passeren we Kotronas, waarna het landschap steeds leger, grimmiger en desolater wordt. Hier wordt een speciale bouwstijl gebezigd. De huizen lijken allemaal op kleine kasteeltjes, met vierkante torens, compleet met kantelen, of nagebootste, afgebrokkelde muren. We rijden naar Porto Kagio, waar de wereld met recht ophoudt in een doodlopende weg. Het laatste stuk van de steile weg is inmiddels tot aan het dorp geasfalteerd, maar in het dorp is het een smal pad tussen het water en de 3 taveernes door en eindigt bij een rotswand. Elk van de taverne heeft een parkeerterreintje waar je gratis mag staan. (Maar men hoopt dat je bij hen komt eten!!). (N 36° 25.678 E 022° 29.217)

Net kleine kasteeltjes

Vrijdag 27 juni 2008.
Vandaag rijden we via het geheel uit de huizen met torentjes opgebouwde stadje Vathy naar het noorden. De temperatuur blijft onveranderd hoog boven 35 °C. De westkant van dit Mani schiereiland is landschappelijk minder spectaculair. Via Aeropoli komen we uiteindelijk in het dorp Agios Nicolaos. In het dorp aangekomen slaan we bij het haventje links af en rijden ongeveer een kilometer door. We parkeren de camper aan de rand van een Tamariskenbosje naast een droge rivierbedding. (N 36° 49.036 E 022° 17.672). Deze rivier heeft een kiezelstrandje van gevormd. Hier bevindt zich ook een taverne en een grotere parkeerplaats met het bekende "No Camping".

Zaterdag 28 juni 2008.
Vandaag vervolgen we onze weg langs de westkant van de Mani. Via Kardamyli bereiken we Kalamáta.

Kalamáta
[Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie]

Kalamáta is een stad in Zuid-Griekenland, op de Peloponnesos gelegen, aan de Middellandse Zee. Het is de hoofdstad van het departement (nomos) Messenië.
De stad ligt ten westen van Sparta, en is van hieruit en vanuit elders in Griekenland per bus en trein te bereiken. Verder heeft de stad een internationaal vliegveld en een belangrijke haven. Er zijn veerverbindingen met diverse andere plaatsen, zoals het Griekse eiland Kythira.
De Golf van Messenië waaraan Kalamáta ligt heeft diverse lange stranden.
Olijven en olijfolie zijn belangrijke producten die vanuit Kalamáta geëxporteerd worden.

De naam Kalamáta
De naam Kalamáta heeft mogelijk te maken met het Griekse kalo mati dat goed oog betekent. Een Byzantijnse kerk in de buurt van de stad is gewijd aan de maagd van Kalomata.

Korte geschiedenis van Kalamáta
In tegenstelling tot veel andere Griekse steden is Kalamáta niet een stad die al in de Klassieke Oudheid bestond. Messini, dat elders in Messinië ligt, is wel een oude site. Vanaf 1681 overheersten de Venetianen Kalamáta. In 1825 verwoestte Ibrahim Pasja de stad tijdens de Griekse onafhankelijkheidsoorlog. Verder heeft de stad zware schade geleden onder aardbevingen.

Na een rondrit verlaten we de stad in westelijke richting. De omgeving die volgt heeft niets wat de toerist zou kunnen interesseren en daarom rijden we door naar Messini. Midden in het dorp slaan we links af naar Paralia Boukos. De weg eindigt bij een dubbele douche en waterkraan: Paralia Boukas Ag. Nicolaos, een lang zandstrand van ± 1,2 km zonder verdere voorzieningen en eindigt bij een riviertje met haventje. Er is een verbindingsbruggetje met het naastgelegen Paralia Boukas Ag. Konstantinos, maar dit kan door de korte steile helling niet door grote, lange campers overgestoken worden. Onze camper heeft er geen moeite mee en zo staan we aan het einde van een boulevard naast een niet meer gebruikte tennisbaan aan de ingang van het strand. Er is een douche en waterkraan in de nabijheid (N 37° 00.879 E 021° 59.874). We besluiten hier de nacht door te brengen en leggen een heerlijk stuk vlees op de barbecue. Een lekker pilsje erbij, wat kan het leven toch mooi zijn als je niks moet.

Zondag 29 juni 2008.
We hebben het plan opgevat om vanuit Diakofto met de tandradbaan de rit door de Vouraikoskloof naar Kalavryta te gaan beleven. Hiervoor moeten we terug naar Kalamata en dan recht omhoog, dwars door de Peloponnesos. De weg voert eerst naar Megalópoli. Daar slaan we af naar het hooggelegen Karitena. We zitten hier midden in het "hooggebergte" en vervolgen de weg naar Stemnitsa en verder door het ontzettend smalle Dimitsana. De weg is hier zo smal dat twee auto's elkaar niet kunnen passeren en dus op elkaar moeten wachten, waarbij normalerwijze de stijgende auto voorrang moet krijgen op de dalende. We vervolgen onze weg en houden als richting "Patra" aan, dit brengt ons in de goede richting. Via Vytina komen we uiteindelijk in Kleitoria waar we door omstandigheden van persoonlijke aard een slaapplaats zoeken. (N 37° 53.907 E 022° 06.139).

Maandag 30 juni 2008.
Hoera, vandaag ben ik jarig. Alweer een jaartje ouder. We zullen er vanavond een borreltje op nemen. Eerst gaan we verder richting Diakofto. Via een prachtige weg komen we in Kalavryta, een dorp dat in W.O. II erg van de nazi's te leiden heeft gehad. De gehele mannelijke bevolking werd in 1943 vermoord als represaille- maatregel voor het geven van hulp aan partizanen. Even buiten het dorp staat een gedenkteken voor deze vermoorde mannen. Hun namen staan in steen gegrift.

Kalavryta
[Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie]
Kalávryta is een Grieks bergstadje en gemeente in de nomos Achaea. Het telt ± 1750 inwoners en ligt op een hoogte van 750 m in het dal van de Vouraïkos-rivier, aan de noordelijke uitlopers van het Chelmos-gebergte (2355 m). Kalávryta is verbonden met Diakofto aan de noordkust van de Peloponnesos door onder andere een 22 kilometer lange smalspoorverbinding die de loop van de Vouraïkos volgt. Bijzonder kenmerk van deze verbinding is het Abt tandradspoor dat is toegepast op de steile berghellingen.

Kalavryta staat bekend om zijn aangename en gezonde klimaat 's zomers, en wordt alleen al daarom druk bezocht. Het is bovendien een geschikt uitgangspunt voor een bezoek aan de kloosters van Agia Lavra en Mega Spileo, en recentelijk werden ook de mogelijkheden als wintersportcentrum ontdekt.
Geschiedenis
In de Middeleeuwen lag er, even buiten het centrum, een zomerresidentie van de Franse ridder Humbert de la Trémouille, baron van Chalandritsa: de ruïnes van dit kasteel, in de volksmond Tremola genoemd, zijn nog te bezichtigen. Volgens een legende zou een Byzantijnse prinses Catharina, uit de dynastie van de Palaeologen, hier in 1463 wanhopig van de rotsen gesprongen zijn om aan de Turken te ontkomen.

Het grootste trauma uit zijn geschiedenis beleefde Kalavryta in de Tweede Wereldoorlog. In het ontoegankelijke bergland van de Peloponnesos werd het verzet tegen de bezetting door nazi-Duitsland steeds driester, en in december 1943 leverden Griekse verzetstrijders nabij Kalavryta een heuse veldslag met de nazi-troepen, waarbij 80 Duitse militairen het leven lieten. Omdat zij er de burgers van Kalavryta van verdachten hulp aan het verzet geboden te hebben, vielen de Duitsers op 13 december 1943 het stadje binnen en moordden er de gehele mannelijke bevolking uit, 1430 personen van 15 jaar en ouder. Het uurwerk op de linkertoren van de kathedraal blijft voor altijd staan op 2.34 uur, het tijdstip van deze laffe gruweldaad. Nog niet tevreden met deze slachting sloten de nazi-beulen vrouwen en kinderen op in de school en staken die in de brand, waarna ze ook nog eens de gehele stad platbrandden. Door ruiten in te slaan wisten vele vrouwen met hun kinderen toch te ontkomen. De stad werd herbouwd en een museum in het centrum herinnert aan de oorlogsgruwelen. Even buiten de stad op een heuvel staat een groot monument waarop de namen van de slachtoffers gebeiteld staan.

In deze omgeving zijn nog veel sporen van de verschrikkelijke bosbranden die hier in augustus 2007 hebben gewoed. Overal staan verbrandde en verkoolde bomen. Hoewel de lage begroeiing zich weer aan het herstellen is zijn de bomen zwart geblakerde stammen zonder enig teken van leven. Erg triest. Het zal nog lang duren voor de natuur zich hier heeft hersteld. Na een prachtige afdaling door de Vouraikoskloof komen we aan bij de Golf van Korinthe. We gaan onder de snelweg door en dan links af naar Diakofto. In het centrum slaan we rechts af naar de haven en parkeren daar de camper. We nemen er even ons gemak van en nuttigen een heerlijk kopje koffie. Daarna rijden we naar het stationnetje om kaartjes te reserveren voor morgen, de rit met de tandradbaan door de Vouraikoskloof naar Kalavryta en terug. Groot is onze teleurstelling als blijkt dat het treintje zeker tot oktober 2008 niet zal rijden in verband met herstelwerkzaamheden aan een viaduct. Teleurgesteld rijden we terug naar het haventje. Dit echter nodigt niet uit als slaapplaats, daarom verplaatsen we ons en rijden vanaf het haventje rechtsaf langs de boulevard. Aan het eind van de boulevard maakt de weg een scherpe bocht naar links en dan staan we aan een prachtig strand met voldoende plaats om de camper neer te zetten (N 38° 12.114 E 022° 11.660). Er staan er al vier dus sluiten we ons aan. We staan vlak bij een dubbele douche met waterkraan. Onze buren komen uit België en gaan de volgende dag weer vanuit Patras terug naar Ancona. Aan het andere eind van het strand zien we onder de bomen een aantal busjes met zigeuners staan. Niet dat we daar last van hebben, maar je kunt nooit weten. Je wordt er voor gewaarschuwd dat "zij" de gewoonte hebben de kinderen er op uit te sturen om poolshoogte te nemen wat er zoal in en rond campers aanwezig is en als je even niet op let ben je je spullen kwijt.